برآورد از جگر آهی چنان سرد

که گفتی دورباشی بر جگر خورد

چرا بایستش اول کشتن از درد

چو کشتی چند خواهی اندهش خورد

در این غم روز و شب اندیشه می‌کرد

وزین اندیشه هم روزی قفا خورد

چو روزی‌بخش ما روزی چنین کرد

گَهی روزی دوا باشد، گَهی درد

ملک دم داد و شیرین دم نمی‌خورد

ز ناز خویش مویی کم نمی‌کرد

شرف خواهی به گرد مقبلان گرد

که زود از مقبلان مقبل شود مَرد

به گوهر پایهٔ گوهر شود خرد

به دیبا آب دیبا را توان برد

جوابش داد شِکر کای جوان‌مرد

چه پنداری کزین شِکر کسی خورد؟

ز دَه گویی به دَه سویی است ناورد

ز یک گویی به یک گویی رسد مرد

نه هر خوانی که پیش آید توان خورد

نه هرچ از دست برخیزد توان کرد

هر آن پالوده‌ای کو خود بوَد زرد

به چربی یا به شیرینی توان خورد

دلی کز عشق آن گردن همی مُرد

رسن در گردنش با خود همی برد

مرا سیلاب محنت در به‌در کرد

تو رخت خویشتن برگیر و برگرد

شباهنگام کاهوی ختن‌گَرد

ز نافِ مشکِ خود خوَر را رسن کرد

بدان نرگس که از نرگس گرو برد

بدان سنبل که سنبل پیش او مرد

و گر چشمم ز ترکی تنگیی کرد

به عذر آمد چو هندوی جوانمرد

بسا تا به که ماند از طیرگی سرد

بسا سکبا که سگبان پخت و سگ خورد

به خوش‌طبعی جهان می‌داد و می‌خورد

قضای عیش چندین ساله می‌کرد

کسی کافتد بر او زین آسیا گرد

به صد دریا نشاید غسل او کرد

برون برد از دل پر درد او درد

برآورد از گل بی گرد او گرد