ز عشقت لاله هر دم خون دل خورد

ازاین ماندست دل پُر خون و رخ زرد

حقیقت عقل وصف تو بسی کرد

به آخر ماند با جانی پُر از درد

از اوّل آدمت اینجا طلب کرد

که آدم بود ازتو صاحب درد

چو بود آن مرد اعرابی جوان مرد

دران شب هر دو تن را میهمان کرد

زنش گفتا بشارت بادت ای مرد

که آن زن نه خطا و نه زنا کرد

بصوفی گفت شیخ ای بی وفا مرد

کسی با بی‌زبانی این جفا کرد

چنین گفت آنگه ابراهیم کای مرد

هر آن درویش درمانده که زن کرد

بسی زیر و زبر آمد دران درد

که هرگز کس نگشت آگاه ازان مرد

زبان بگشاد گفت ای بی ادب مرد

ترا امشب بدین سگ حق ادب کرد

که چون کارم یکی دیگر نمی‌کرد

کسی روزی من چون من نمی‌خورد

بجوش آمد دل موسی ازان درد

بسی دردش زیادت شد ازان مرد

ولی الحمدلله می‌توان کرد

که جائی می‌توان دید این جوانمرد

ازو پرسید شبلی کای جوانمرد

چنین کت امر می‌آید چنان گرد

نمی‌یارم پسر را با بها کرد

که خون خوردن بوَد از خون بها خورد

بر آن تخته بماند آن کودک خرد

پیاپی موجش از هر سو همی برد

پیمبر کین سخن بشنید از مرد

درآن فکرت عمر را گفت از درد

یکی عورت طواف خانه می‌کرد

نظر افکند بر رویش یکی مرد

شهش گفتا درین بحر ای جوانمرد

چگونه عزم غوّاصی توان کرد

بسی سوگند دادش کای جوانمرد

قبولم کن کنون گر می‌توان کرد

اگر تو ذرّهٔ داری ازین درد

زمان عشق بازی این چنین گرد