به ابلیسی به هر جا پافشردی

هزار ابلیس را از راه بردی

زبان چون نام ز لف یار بردی

چو نار نیم کشته تاب خوردی

زبانش گر نه نام یار بردی

به دندان خود زبان ببریده مردی

دو رویین تن ۳ ز بس میدان نوردی

در آن پرخاش داده داد مردی

بجر پرور دنش کاری نکردی

نگهبان گشتی از هر گرم و سردی

یکی گفتا چو زینجا پافشردی

چرا این خانه را همره نبردی

بروی سبزه اش ننشسته گردی

روان در حوض آن خوش آب سردی

مخور غم آن چه نازل بیع کردی

مضاعف شه رساند، نیست دردی

همه شد مرز و بومش لاجوردی

صبا بر عارضش نگذاشت گردی

یکی ز آن نیم سوز ارزانکه مردی

بخور تو گر نریدی اهل دردی

به سرقت پای همت چون فشردی

به شوخی یاره ناهید بردی

از آن ساغر به ما هم نیم خوردی

به صافی گر نمی ارزیم دردی

ادب باش ای پسر تا نیست گردی

ادب گردی چو جام عشق خوردی

اگر داری خبر از دل تو مردی

وگر نه از معارف جمله فردی

همانا بر کلامم بر نخوردی

باین تحقیق نیکو پی نبردی

ثنای بحر داند رهنوردی

که از دریا ز نعلش خاست گردی

ز ثبتش نیست خارج هیچ فردی

ز ضبطش نیست بیرون خار و وردی

بود عبدالصبور این نوع مردی

دواهست ار که باشد اهل دردی

شنو از وقت گر خود ره نوردی

شناسی گر که قدر وقت مردی

ز نخل سرکش خود میوه خوردی

سزای کرده‌های خویش بردی