شهنشه را فزون شد مهر در دل

تو گفتی شکرش بارید بر دل

مرا ازار تو سختست بر دل

و گر نه هیچ کامم نیست در دل

وز آن ابر اوفتادش برق بر دل

بدیدش برق آتش‌سوز در دل

تو هم دربان جانی هم در دل

هم از روی حقیقت همسر دل

یکی را دیدم اینجا جوهر دل

دو تابنده بُد هفت اختر دل

ترا همچون کمی پرسیم و زر دل

مرا چون کوه دایم سنگ بر دل

هژبر روز هیجا گرد پر دل

که باشد پیل پیش او شتر دل

الا ای پادشاه کشور دل

که دایم می‌زند عشقت در دل

مزن تیغ آنکه را تیر است بر دل

منه بار آنکه را بار است در دل

بزن خود را سیه مستانه بر دل

قدح بر کف کول استاده در دل

چه شوری بود یاران بر سر دل

ز غم گوئی سرشته پیکر دل

نریزد ساقی بزم محبت

بجز خوناب غم در ساغر دل

بجز سوزش نسازد هیچ باطبع

[...]

فلک دوران زند بر محور دل

وجود هر دو عالم مظهر دل

اگر اکسیر درد عشق خواهی

بیا شو از گدایان در دل

هر آن کالا که در بازار عشق است

[...]

نشد افسرده ز آب هفت دریا

چو آتش بود اندر مجمر دل

غراب عشق اندر بندر دل

علم زد بهر فتح کشور دل

از این فوج عرب غم فایز آخر

خدا داند چه آرد بر سر دل

گذشتم تا رسیدم بر در دل

شنیدم هایهوی کشور دل

نگاهی داشتم بر جوهر دل

تپیدم ، آرمیدم در بر دل

رمیدم از هوای قریه و شهر

به باد دشت وا کردم در دل