چو پیش رحمتت آید محمد

امید ما ز فضلت کی شود رد

دوم فرمان پیغمبر محمد

که آن را کافر بی‌دین کند رد

مر آن را کاوست هم نام محمد

چو او منصور شد چون او مؤید

به پیروزی و بهروزی مؤیّد

ابونصر است و منصور و محمد

جهانَش نام کرده «شاه‌موبد»؛

که هم موبَد بُد و هم بِخْرَدِ رَّد.

جوانان بیشتر زن باره باشند

در آن زن بارگی پر چاره باشد

ولیکن بر پیام من به موبد

بگو چون تو نباشد هیچ بخرد

یکی هفته به شادی شاه موبد

گهی می خورد و گه چوگان همی زد

بدان مانم که در دریا نشنید

ز دریا باد و موج سخت بیند

چو بشنید این سخن شهرو ز موبد

چو کوهی خویشتن را بر زمین زد

زبس کز تو پدید آمد مرا بد

نه یک یک بینمت آهو که صدصد

ز سبزه روی هامون چون زمرد

ز لاله کوه سنگین چون زبرجد

تو پنداری که با من کردی این بد

به جان من که کردی با تن خود

چه آن کاو بی‌خرد باشد چه بخرد

نخواهد خویشتن را هیچ کس بد

خداوندی به داد و دین مؤید

ابو الفتح مظفر بن محمد

شده پاک از بدی میر ممجد

گشاده دست و منصور و مؤید

تنش صافی تر از جان محمد

بدو دین محمد شده مؤکد

چو تاج الملک با تیغ مهند

[...]

پری دیدار حوری یاسمن خد

دری رفتار کبکی نارون قد

نه نی خدوی اندر یاسمن رنگ

نه بی قد وی اندر نارون حد

برشک از نور رویش ماه و خورشید

[...]

ز عشق تو کشیدم گرد دل سد

نهادم در میان سینه مسند

به مسند در نشین فرمان همی ران

که دارد حسن تو ملک مؤید

نشان خال تو بر روی رنگین

[...]

مه از شرم رُخش هر مه گذارد

چو در راهش گذارد سر فرازد

زهی عطّار کز نور محمد

شدی مسعود و منصور و مؤیّد