ز مرآت به خود این مرایا

حکایت می‌کنند از دون و والا

چنین رجحانی او را نیست اصلا

بود پس بر عدم باقی و برجا

بود کفران نعمت آنکه اعضا

نباشد بند امر و نهی مولی

دگر هست اتصاف عبد یکجا

باسماء و صفات حق تعالی

دگر در امر ثانی هم تقاضا

بود بر قدر استیعاب اسما

در آیات و احادیثنند آنها

بعالون و کربوبیون مسما

بیان از نفس رحمانی بد اینجا

که از وی ما سوی اللهند احیا

چو او در حضرت ثانی ز اخفا

ملبس شد بمعنیهای اسما

فنا عبدی در اوصافت یکتا

که آن باشد تحقق خود باسما

رسید اندر خبر کاحصای اسما

کند هر کس بود جنّت مرا ورا

یکی دان وجه وحدت را که یکتا

نماید مختلف اندر مرایا

وجود ممکنات از دون و والا

ببیند مستقر و ثابت آنجا

کنم بر عارفی چالاک و بینا

بیان آن ولایت کوست علیا

هبا آنرتبه‌ئی باشد که عنقا

باو گویند و هم قومی هیولا

نگار شوخ شنگ سر و بالا

چرا؟ دایم به کین استی تو با ما

رخ است این،یا قمر، یا قرص خورشید

قد است این، یاالف، یا نخل خرما

ریاض خرمی از پای تا فرق

[...]

پس از تو کوفیان، بردند یکجا

تمام هستی ما را به یغما

مکش افزون ز حد خویشتن پا

تو بر من بنده‌ای من بر تو مولی

به سیر لشگر شاپور آنجا

ز بام قلعه بود اندر تماشا

بگفت ای سرور کونین حاشا

به اخذ مال تکلیفم مفرما

پی فرموده آن شاه دانا

به تابوتش نهادند و از آنجا