بسا دشمن که زیر پا کند جای

چو خرس از بهر خون لیسد کف پای

و یا ترک وطن یکچند بنمای

رود چون رام ازینجا پس تو باز آی

ز مهتابی چو خوبان از گل جای

غزالان بیابان بستر آرای

به لشکر بایدت شد کارفرمای

به کار سهل خود چون می نهی پای

بهشتی بود قصرِ آسمان سای

ستونهایش به ساق عرش همپای

که هستم آن جوان شیر صف آرای

که لنکا را توانم کند از جای

برو نیروی خود را کار فرمای

بر افکن نخل عمر دشمن از پای

ز بیهوشی نماندش عقل بر جای

سرایت کرد زهر غم سراپای

یکی دستش گرفت و دیگری پای

همی خندید انگد؛ پای بر جای

پی تدبیر او درماند برجای

که بی لچمن چه باشد حال من وای

چنان آمد برای آن صف آرای

که از بن کوه را برکند از جای

به دم برخاست هر یک خسته از جای

چو گردد مرده روز حشر بر پای

به بوی گلرخان عطرپیرای

از آن خواب گران برخاست از جای

فتاده ه ر لوند چرخ پیمای

چو رخش آسمان بی دست و بی پای

به دیگر زخم تیر عمرفرسای

جدا کرده ز زانو ، موزه وش پای

به اطمینان دل در شعله کن جای

ز آتش آبروی خود بیفزای

شبیه او به من بنویس و بنمای

و یا رنگ سخن زین پس میارای

زنی کز آستان بیرون نهد پای

بباید دف ن کردن زنده بر جای

به خار افتاد کار و بارش انبای

که چون شبنم به روی گل بدش جای

دهل زن با نفیری گشت همپای

هم آوازه نفیرش شد دم نای