درون تو گلستان خدائیست

درون عشق از بلبل نوائیست

از این نورم حقیقت روشنائیست

که مر تحقیق این نور خدائی است

صفای نور حق در روشنائیست

که نور دیدهات عین خدائیست

ترا در سرّ ایمان روشنائیست

ز ایمانت همه عین خدائی است

که تا دوران گردون را روائیست

بنای کار او بر بی‌وفائیست

هوای کوی جانان خوش هواییست

مگر آرام جان مبتلاییست

به بالای تو عاشق گشتم ای مه

بلای عشق جانان خوش بلاییست

نسیم صبح عنبر بو از آنست

[...]

زلیخا گرچه زیبا دلرباییست

فتاده در کمندت مبتلاییست

ازین عالم برون ما را خداییست

که ره گم کردگان را رهنماییست

هلاک عاشق از جانان جداییست

به تخصیص آنکه بعد از آشناییست

فلک بر خویش پیچان اژدهاییست

پی آزار ما زور آزماییست

تو را با هر که رو در آشناییست

قرار کارت آخر بر جداییست

بگفتا هیبتش از پارسائیست

ندارم شک که این عشق خدائیست

مرا تا با من ای جان آشنایی ست

میان ما و تو رسم جدایی ست

اگر باشد طمع، شاهی گدایی ست

طمع یک سو نهادن پادشایی ست

جهان هر چند پر زینت سرایی ست

برون کش رخت ازینجا کین نه جایی ست

طمع بگدار و بگدر کان گدایی ست

طمع یکسو نهادن پادشایی ست

تتبع کردن فانی در اشعار

نه از دعوی و نی از خودنمایی‌ست

چو ارباب سخن صاحبدلانند

مرادش از در دل‌ها گدایی‌ست

خوشا یاری که یار مبتلاییست

ز خون گرمی در او بوی وفاییست

برون از شهر ما فرخنده جاییست

در آن نیکویی آب و هواییست

نکو اندیشه‌ای فرخنده راییست

عجب تدبیر و رای دلگشاییست