مگرد از گل جداگر گل جفا کرد

که نتوان پارهیی از خود جدا کرد

کنون بنگر که گردون چه جفا کرد

که تا آن هر دو را از هم جدا کرد

دلش اکنون بسوی من هوا کرد

همه خوی بد و تندی رها کرد

قبا پوشید و پیراهن رها کرد

وزان بت، عقل پیراهن قبا کرد

هر آن نعمت که با ایشان عطا کرد

همه ازبهر جاه مصطفی کرد

نباید دستش از دامن جدا کرد

بعهد او بجان باید وفا کرد

چو او را برگزید و آشنا کرد

میان انبیایش پیشوا کرد

نبی این باده خورد و جان فدا کرد

به اسرار خدایم آشنا کرد

چو منصوراز حقیقت دل رها کرد

ز جان آهنگ دیدار خدا کرد

طبیعت این زمان کز حق جدا کرد

همه کارت عجب بی اقتضا کرد

حقیقت شرع نیک از بد جدا کرد

نمود زشت منثور و هبا کرد

در از عالم بسوی خود فنا کرد

پس آنگه رخ بدرگاه خدا کرد

همه ذات تو دید و خود فنا کرد

میان جملگی خود مقتدا کرد

بت خود اندر آخر او فنا کرد

حقیقت در فنا بُت را بقا کرد

چو او بر دیدهٔ منعم جفا کرد

سپهر از دیدهٔ جانش سزا کرد

که شه را، ملک رانی چون وفا کرد،

دولرانی به من باید رها کرد!

چو نتوانست ازو دل را جدا کرد

جنیبت راند و دل بر جا رها کرد

دو دل را کو به پیوند آشنا کرد

به تیغ از یکدگر نتوان جدا کرد

چو شیرین از سر صدق این دعا کرد

خدا از صدقش آن حاجت روا کرد

گرفت و روی خود سوی هوا کرد

بر آن قصاب بسیاری دعا کرد