چو رامین خیمه بیرون زد به شاهی

ز ناگه مرد بی ره گشت راهی

بپیمودم دم خر چند گاهی

گرفتم بر هوای دیو راهی

دلش بی ویس با فرمان و شاهی

به سختی بود چود بی آب ماهی

چه نامی وز کدامین جایگاهی

مرا خواهی به جفتی یا نخواهی

شود شسته ز جانت این تباهی

گر از زنگی شود شسته سیاهی

ترا نگزیرد از بخشنده شاهی

مرا نگزیرد از رخشنده ماهی

ز چشمه آب خیزد زاب ماهی

نماید خور فروغ و شب سیاهی

برو با ویس گو از من چه خواهی

چرا سیری نیابی زین تباهی

هوا باشد دوات و شب سیاهی

حروف نامه برگ و ریگ و ماهی

به اشک از شب فروشویم سیاهی

بیاغارم زمین تا پشت ماهی

به خوشی چون خراسان جایگاهی

چو مرو شایگان محکم پناهی

جوانی داری و اورنگ شاهی

ازین بهتر که تو داری چه خواهی

مرا رشکست بر تو گاهگاهی

چو از دشتی درآیی یا ز راهی

گناه تست و گویم بی گناهی

خداوندی کنی تو هرچه خواهی

نکاهم مهر تو گر تو بکاهی

ترا بخشم دل و جان گر بخواهی

ز بدبختی درآمد سال و ماهی

که ویران شد درو هر جایگاهی

اگر نه خواستی بختم سیاهی

مرا نفریفتی دیو تباهی

بکن با من نگارا هر چه خواهی

که تو بر من خداوندی و شاهی

مرا مردن بود در رزمگاهی

که گرد من بود کشته سپاهی

بپیمودم به گفت دیو راهی

کشیدم رنج و خواری چند گاهی