اگر تو صاحب دردی فغان کن

وجود خویشتن اینجا نهان کن

بمعنی صورت خود جان جان کن

نهادت در همه اشیا نهان کن

بدان اینجایگاه و گاه زان کن

حقیقت جان از ایشان جان جان کن

ز ترجیع این غزل را ترجمان کن

به نوعی دیگرش شرح و بیان کن

ز ترجیع این غزل را ترجمان کن

به نوعی دیگرش شرح و بیان کن

به کار آیم ترا، بوسی زیان کن

اگر باور نداری، امتحان کن

صدف چون دارد آن معنی بیان کن

کجا زو موج آن دریا نشان کن

مثال این‌ست نیکو فهم آن کن

مدارش سرسری فهمش به جان کن

تو نفست دل کن و دل را چو جان کن

پس آنگه سوی جانان روان کن

تو حق را بندگی چون بندگان کن

چو استحقاق آن داری به جان کن

زر کان مرا پاک و عیان کن

به نام شاه در عالم روان کن

معانی خوشی جانا بیان کن

توجه میکنی باری چنان کن

ز شعرم خامه را شکر زبان کن

ز عطرم نامه را عنبر فشان کن

ز غمزه ناوک از ابرو کمان کن

شکار آن نگار دلستان کن

سوار عرصه دین همگنان کن

چو شمعش ذوالفقار آتشفشان کن

که شاها هر چه زاهد گوید آن کن

اگر نیک است ور بد آنچنان کن

اگر خواهی تماشای کمان کن

وگرنه رو پدر را تازه جان کن

علاج زخم رام ناتوان کن

به کارش آنچه بتوان کرد آن کن

جلایر شرح دیگر را بیان کن

گهر آور نثار این و آن کن

مراذاتیست کوشش امتحان کن

صلاح خود تودانی هر چه آن کن