دو تیرانداز چون سرو جوانه

ز بهر یکدگر کرده نشانه

نمی‌افتاد فرصت در میانه

که تیر خسرو افتد بر نشانه

دو شه را در زفاف خسروانه

فراوان شرط‌ها شد در میانه

فرومی‌خواند ازین مشتی فسانه

در او تهدیدهای مادگانه

چو برزد آتش‌ِ مشرق زبانه

مَلک چون آب شد ز‌ آن جا روانه

زبان بگشاد و می‌گفت ای زمانه

شب است این یا بلایی جاودانه

زنم چندان تظلم در زمانه

که هم تیری نشانم بر نشانه

ز تو کامی ندیده در زمانه

شده تیر ملامت را نشانه

مگر بودی درنگم را بهانه

بماندی رختم این جا جاوادانه

زبان گر برزد از آتش زبانه

نهادم با دو لعلش در میانه

به پشت زین بر اسبان روانه

ز گیسو کرده مشگین تازیانه

زنی پیر از نفسهای جوانه

زند تیری سحرگه بر نشانه

ثنا گفتش که‌ ای پیر یگانه

ندیده چون تویی چشم زمانه

سوار تند از آنجا شد روانه

به تندی زد بر او یک تازیانه

نخواهد مانَد آخر جاودانه

درین نُه مطبخ این یک چارخانه

مرا مقصود ازین شیرین فسانه

دعای خسروان آمد بهانه

به لعنت باد تا باشد زمانه

تبارش تیر لعنت را نشانه

ز دیدت یافته صورت نشانه

نماند او تو مانی جاودانه

میان خلق عالم جاودانه

کنم حکم از کتاب چارگانه

توئی شاه و خلیفه جاودانه

پسر داری شش و هر یک یگانه