چو با هر جانش سری در میانست

گمان سر هر جانی چنانست

بعینه حال آن کس همچنانست

که او را از رحم قصد جهانست

بگو تا کیست عارف، گفت آنست

که گر در پیش او هر دو جهانست

هر آن ذرّه که در هر دوجهانست

همه درجامِ عقل تو عیانست

اجابت کن چه گر بر تو گرانست

که ذوالقرنین سلطان جهانست

کسی کو طالب جان و جهانست

اگر جان و جهانش نیست زانست

بزاری مرد گفتا گر چنانست

که ناچار این زمانت قصدِ جانست

سخن از عشق و از دل بیمِ جانست

مگر بر دار گوئی جایش آنست

مُقّر آمد که حال من چنانست

که شرحش پیرزن را در زبانست

مرا این ترس چندانی از آنست

که سلطانی که رزّاق جهانست

ترا نقدی که در دریای جانست

اگر موجی زند از جنسِ آنست

محکّ جانِ مردان آن زمانست

که اعمی آن زمان صاحب عیانست

تنم گرچه نزار و ناتوانست

همه روزی همه بارش گرانست

که این زن در میان دو جهانست

که یک پایش درین، دیگر درآنست

کسی کو خواجهٔ هر دو جهانست

جهاز دخترش اینک عیانست

فلک را قصدِ جان تو ازانست

که با تو پای گاوش در میانست

ازین وادی که در وی بیم جانست

اگر خونی شود جان جای آنست

عمر گفتش که این گریه نه زانست

که از تو هیچ خُرده درمیانست

تراگر بی مَلک ملک جهانست

ازاین شومیت و هردم بیم جانست

که این کار بزرگان جهانست

نه کار نازنینان جوانست