نبی چون هر دو را سمع و بصر خواند

کسی کین دو ندارد کور و کر ماند

چون از زن آن جوان نومید درماند

یکی بازارگان را پیش خود خواند

کسی کین قصّه‌ام افسانه خواند

خرد او را ز خود بیگانه داند

که جزیت از جهودان می‌ستاند

وز آنجا می‌خورد، به زین که داند

دگر ره گفت ایمانت رهاند

جوانش گفت عاشق این چه داند

چو نقش او بدید و شعر بر خواند

ز لطف طبع و نقش او عجب ماند

چو شبلی آن خط آشفته برخواند

بزد یک نعره و آشفته درماند

سلیمان پشه را نزدیک بنشاند

پس آنگه باد را نزدیک خود خواند

ز بیماری تن مرگت رهاند

به بیماری جان مرگت رساند

چنان بر فرق من چرخ آسیا راند

که مویم زیر گرد آسیا ماند

ولی گر بازت اینجا باز ماند

شه او را پیش خود چون بازخواند

که تا این را بدرویشان رساند

که مهتر مستحق را به بداند

چرا چندین سخن می‌بایدم راند

چو می‌دانم که می بربایدم خواند

گهی در نرگسش حیران بماند

گهی در مجلسش طوفان براند

پزشک آخر دوای گُل چه داند

که گُل را باغبان درمان تواند

چو زین شیوه سخن هرمز فرو خواند

ازودایه چو خر دریخ فرو ماند

ز دل این حرفها هرمز فرو خواند

چو وقت عین عشق آمد فرو ماند

اگر عشق ایچ افسون برنخواند

نه از سودای خویشت وارهاند

بزرگان را بپیش خویشتن خواند

بپیش خرده گیران این سخن راند

شه از دیدار و گفتارش فرو ماند

دعای چشم بد بروی فرو خواند