سرانجام تو در کژ است مانده

حقیقت یار سوی خویش خوانده

همه در خویش و بیخویشند مانده

همه کشتی در این بحرند رانده

تو چون در گلخن هستی بمانده

خود اندر عین خاکستر نشانده

دمی مر تخم اندر عدل مانده

بسی خونها ز عشق خود فشانده

شود پنهانی و پیدا بمانده

ترا این راز میباید بخوانده

در این دوزخ گرفتاری بمانده

بیک ره دامن از جان برفشانده

زهی منصور گنج اینجا فشانده

بسر در راز جانان تو بمانده

منم در عین لای او بمانده

بیک ره دست از خود برفشانده

تویی با من‌، منم در تو بمانده

سر و جان بر جمال تو فشانده

منم امروز دست از جان فشانده

صفات عشق تو هر لحظه خوانده

زن و مرد اندران حیران بمانده

ز دست مرد و زن دلها ستانده

روانی ناوک غم درنشانده

وجودی در عدم راهی نمانده

بدان امیدم اکنون زنده مانده

ز دامن گرد نومیدی فشانده

مرا زین شیر و خرما قوت جان ده

ز جان دادن درین قحطم امان ده

چو سوسن بر زبان حرفی نرانده

ز طومار بیان حرفی نخوانده

غم و دردش به روز بد نشانده

ز ده مانده به جور از شهر رانده

به هر یک غمزه صد جادو نشانده

پس آن را نرگس و بادام خوانده

ز ده کرده برون وز شهر رانده

درین زندان به تنهایی بمانده

یکی ز آنها به حال خود نمانده

به پهلوی خود ایشان را نشانده

ز ما خاکستر دور از تو مانده

غمت ما را به خاکستر نشانده