فنا یکتا بُد و لاجان جان بود

ولی از دیدهٔ اشیا نهان بود

نماز او حقیقت جان جان بود

که حیدر بیشکی سرب عیان بود

ولیکن پیر مرد ناتوان بود

ز معنیّ حقیقت جاودان بود

دل و جانش نمود کن فکان بود

حقیقت او یقین خود جان جان بود

همه تقریر او از عقل و جان بود

که عقل وجان یقین عین العیان بود

چنان کو را جمال بی نشان بود

بمعنی و بصورت جان جان بود

نبد منصور جانش جان جان بود

خدا با او و او در حق عیان بود

حقیقت ذات شد پیدا از آن بود

که اینجا صورتی در جسم و جان بود

حقیقت نور سرّ لامکان بود

که در آدم رهش از من نهان بود

بت او عاشق کون و مکان بود

نه چون بتهای دیگر جانِ جان بود

حقیقت اینهمه از بهر آن بود

که تا ابلیس آخر در عیان بود

بهاء الدّین که تا دور جهان بود

نپندارم که چون تو یک جوان بود

سخن کاندر دهانش صد زبانست

همیشه در ثنایت یک زبان بود

بدان خلق و لطافت کز تو دیدم

[...]

ملک غازی که فتحش هم عنان بود،

خبر گو بعد فیروزی چه سان بود؟

دهانش تلخ و شیرین در زبان بود

به مرگش واپسین شربت همان بود

هر آن نیک و بدی اندر جهان بود

در آن جام از صفای آن نشان بود

همه خاکش عبیر و زعفران بود

همه فرشش حریر و پرنیان بود

سه روز آن تخته بر دریا روان بود

ملک ملاح و بادش بادبان بود

سوادش چون سواد دیدگان بود

معانی خوب و الفاظش روان بود

چنان بر عاشق خود مهربان بود

که گوئی عاشق جان و جهان بود

جهان را دولت و بختی جوان بود

چو با وصل تو ای آرام جان بود

خوشا روزی که بودم در کنارت

میان ناز و دشمن بر کران بود

مرا با قامت و رخسار خوبت

[...]