گل بیدل ز بیخوابی چنان بود

که از زاری چو برگ زعفران بود

ز بی صبریش دل را بیم جان بود

چو بیدل بود بی صبریش ازان بود

چه‌گویم من که چون بود و چه‌سان بود

ندانم تا چنان هرگز توان بود

همه روز و همه شب در فغان بود

دلش در آرزو‌ی دلستان بود

زهر کو، بانگ نوش مهتران بود

زهر سو، نعرهیی بر آسمان بود

بهرسوی چمن آب روان بود

ریاحین چمن سیراب ازان بود

ندانم تا کرا باغی چنان بود

وگر بود آنچنان بر آسمان بود

لب او رهزن پیر و جوان بود

بدندان همه پیران ازان بود

بلی کو خم گرفته چون گمان بود

بران پل بحر شعرتر روان بود

نفس زد گرچه شخصش بی روان بود

بسی نالید امّا بی زبان بود

قلم بود و خطش گرد دهان بود

قلم استاده و انگشتان روان بود

ولیک آن مرد را این دست ازان بود

که بس نیکو و بس شیرین زبان بود

چنین گفت آنکه استاد جهان بود

که در باب سخن صاحبقران بود

سپاهانی یکی بازارگان بود

که در بازارگانی خرده دان بود

ببالا،‌گرد دو لشکر چنان بود

که گویی نردبان آسمان بود

زمین او همه سنبل ستان بود

بگرد سنبل او زعفران بود

همه خر پشتها ریگ روان بود

برنگ آن ریگ همچون آسمان بود

کنار چرخ تیغش را میان بود

برفعت از کمر جوزانشان بود

دلش در آتش سوزان چنان بود

کزان، دریای آب آتش فشان بود

که داند کو ز زاری برچسان بود

ز بی برگی چو برگ زعفران بود