دمادم کشف اسرارش عیان بود

برون از کَون جایش لامکان بود

مکانش در حقیقت لامکان بود

چرا کاندر عیان او جان جان بود

چو ذوالنورین هم از خانه دان بود

چگونه منکر صدقش توان بود

فلک از نقش روی او چنان بود

که سرگردان چو عشاقش بجان بود

عرابی چون خردمند جهان بود

بدان گفتار زن هم داستان بود

بدان ساحل یکی کشتی گران بود

همه پُر رخت و پُر بازارگان بود

دو ابرویش که هم شکل کمان بود

دو حاجب بر در سلطان جان بود

که تا از شرِّ او ایمن توان بود

که از رندان ندیدم این زیان بود

یکی زیبا پسر او را چنان بود

که آن ترسا بچه شمع جهان بود

در آنجا وصف شاه چینیان بود

ز حسن دخترش آنجا نشان بود

دل سرهنگ از شادی چنان بود

که گوئی ملک نقدش صد جهان بود

دل سرهنگ هر ساعت چنان بود

که با آن نیم جانش بیم جان بود

چنین کاری عجب در راه ازان بود

که معشوقی بغایت دلستان بود

چو معشوق از نکوئی آنچنان بود

که خورشید زمین و آسمان بود

دو چشمش چون دو ابر خون فشان بود

زهر چشمیش جوئی خون روان بود

چو ابلیس لعین اسرار دان بود

اگر سجده نمی‌کرد او ازان بود

دهان بگشاده و آتش فشان بود

که سنگ خاره را زو بیم جان بود

حسن در بصره استاد جهان بود

یکی همسایه گبرش ناتوان بود

درش بگشاد و طاقی درمیان بود

در او آن طبل بود و سرمه دان بود

ببازاری که دائم سودِ جان بود

چگونه بایدت دائم زیان بود