تفک کو در جهانسوزی به نام است

ز جوش عطسه گفتی در زکام است

شرف را خانه دولت تمام است

مقام عشرت و عیش مدام است

نگویم برق در رزمش حسام است

که تیغ برق تیغش را نیام است

که این صاحبقران را رام نام است

به تیغ برق تیغش هم نیام است

ز من بشنو نه این آواز رام است

غنیم رام در عالم کدام است

قسم خوردند کان کو اهل نام است

بجز غم، خوردنی بر وی حرام است

ترا چندین چه در دل مهر رام است

ببین کآخر چو من شاهت غلام است

که آن از راونست و این ز رام است

مرا با تو چه جای انتقام است؟

صفی آباد را، جانم غلام است

تمام ار نیست، در خوبی تمام است

به دورش خوشدلی از بسکه عام است

دهن ها باز از خنده چو جام است

اگر می نیست جمعیت‌کدام است

کمند وحدت اینجا دور جام است

چو ساغر در محیط می‌کشیها

ز موج باده قلابم به‌کام است

دو عالم در نمک خفت از غبارم

[...]

تو را میخانه ای بت تا مقام است

مرا بیت الصنم، بیت الحرام است

مرا دور از تو آسایش کدام است

به من دور از تو آسایش حرام است

نمی دانم که راحت را چه اسم است

[...]

وجودش فیض بخش خاص و عام است

از این اندر دو عالم نیک نام است

جلایر کام تو زان شهد کام است

دعایش کن که این شهر صیام است

دعاگویش که این شهر صیام است

شود عیدین و طاعت ها تمام است

که یحیی خان بگفت حرفم تمام است

روانه شو نه ماندن را مقام است

بلی ایلچی ذوالقدر و مقام است

که این قانون همیشه مستدام است

فلک در فکر کار انتقام است

به جای باده خون دل به جام است

در آن محفل که او را می به جام است

نگوید هر که عاقل می حرام است

برو مادر که روز من چو شام است

برو مادر که کار من تمام است