ز نیکی و بدی آنجا سئوالست

بسی مردان دراین سر گنگ و لالست

عجایب جوهری پر با کمالست

زبانها در صفاتش گنگ و لالست

ز سهم سیف او مریخ لالست

فتاده زار دائم در وبالست

در این صورت تجلّی جلالست

در این معنی یقین عین وصالست

وصال دنیی و عقبی حلالست

ولیکن برتر از حدّ کمالست

چو اینجاگاه خورشید وصالست

از آن حضرت تجلّی جلالست

چنان عطّار مجنون وصالست

که گوئی در غم و رنج و وبالست

چو شرعم آفتاب لایزالست

مرا این شرع دردید حلالست

طلسم گنج ذات لایزالست

که پیدا اندر او عین وصالست

جمال آفتابت لایزال‌ست

دل عشاق از او اندر وصال‌ست

سخن این بار در درد وصالست

از آن اینجات اعیان جلالست

بقای صورتی اینجا زوالست

تو جان بشناس کآخر آن وصالست

دل و جان نور ذات لایزالست

از آن اندر تجلّی جلالست

دل و جان نور در تجلّی وصالست

حقیقت در یکی دیدار حالست

دلت آیینهٔ سرّ جلالست

ولیکن جان یقین عین وصالست

در آن منزل وصال اندر وصالست

حقیقت کل تجلّی جلالست

مر امروز امّید وصالست

دل من در تجلّی جمالست

بت ما سرّ عشق لایزالست

که اینجاگاه در عین وصالست

در این بت آفتاب لایزالست

کسی کو یافت در عین وصالست

ز نوشان این زمان دیگر وصالست

دگر اینجایگه نور جلالست