جهان پیرست امّا طفل سالست

که در پیریش طفلی همچو زالست

ترا این عشق ورزیدن حلالست

که چون هرمز بنیکویی محالست

وفا جستن ز تر دامن محالست

که دوران وفاراخشک سالست

کنون ز‌ آن وقت قرب بیست سالست

عجب حالیست یارب این چه حالست

مرا در هجر امّید وصالست

ولی در وصل امّیدم محالست

همه روی زمین آب زلالست

همه روی هوا باد شمالست

جهان غمخانهٔ وزر و وبالست

که خمرش حب جاه و حب مالست

چرا این حرصت اندر جمع مالست

که گر اینجا وگر آنجا وبالست

بامرش هرچه کردی آن حلالست

ولی بی امر او بر تو وبالست

زوال صورتت گرچه جمالست

توئی تو شو که از عین وصالست

اگرچه سالکست و دروصالست

ولی از دیدن خود در وبالست

وصالش از تجلی جلالست

فراقش در میانه دید وصالست

بقرآن وقف ترکان کی حلالست

ترا این خدمت و منصب وبالست

نه شرعت گفت کاینجاگه سوالست

ز بعد صورتت بیشک وبالست

برم دنیا و عقبی در زوالست

که آن حضرت همه عین کمالست

برم دنیا و عقبی چون خیالست

که بیشک خانهٔ رنج و وبالست

ره شیطان خیال اندر خیالست

همه عین وبال اندر وبالست

حجاب واصلان عین کمالست

حجاب سالکان جمله وبالست

جهانی رخ نمودی این چه حالست

ندانم این وبالم یا وصالست

بدان کاندر پی نقصان کمالست

پس آنگاهی ز بعد آن زوالست