الا قم، واغتنم یوم التلاقی

و در بالکاس وارفق بالرفاقی

بده جامی و بشکن توبهٔ من

خلاصم ده ازین زهد نفاقی

مشعشعة اذا اسکرت منها

[...]

فمالی لم اطا سبع الطباقی

و لم اصعد علی اعلی المراقی

چرا خربندهٔ دجال باشم؟

چو کردم با مسیحا هم وثاقی

علی اعلی المعارج و المعالی

[...]

لقد فاح الربیع و دار ساقی

وهب نسیم روضات العراق

صبا بوی عراق آورد گویی

که خوش گشت از نسیم او عراقی

الا یا حبذا! نفحات ارض

[...]

درین نامه که نامش باد باقی

چنین خواندم نمطهای فراقی

ستد جام شراب از دست ساقی

دمی خورد و به خسرو داد باقی

ترا خود هفته‌ای شد عشق ساقی

هنوز از هفته‌ای شش روز باقی

شرابی خور ز جام وجه باقی

«سقاهم ربهم» او راست ساقی

کند او جمله دل‌ها را وشاقی

گهی گردد مغنی گاه ساقی

نبود از کامرانی هیچ باقی

همه شب بود نوشانوش ساقی

به نای و نوش بزمی ساخت ساقی

که می زد طعنه بر فردوس باقی

ز جامم جرعه ای ماندست باقی

که آن بر خاک خواهم ریخت ساقی

سُلَیمیٰ مُنذُ حَلَّت بِالْعراقِ

أُلاقی مِن نَواها ما أُلاقی

الا ای ساروان منزل دوست

إِلی رُکبانِکُم طالَ اشْتیاقی

خِرَد در زنده‌رود انداز و می نوش

[...]

فنا شو تا بقا یابی ز باقی

سبو می کش که یابی لطف ساقی

شود چرخت ز جام مرگ ساقی

هنوزت میل این ویرانه باقی

تهی از بیستون کرده‌ست طاقی

چو چرخ بی‌ستون عالی رواقی

یکی زان ماهرویان گشت ساقی

به جامش کیمیای عمر باقی

به ساغر کوثر و دلدار ساقی

حرام آن قطره‌ای کاو مانده باقی

ولی ز آن قصه چیزی بود باقی

که پرشد ساغر هر دو ز ساقی

چو مطرب گوید از اسب عراقی

رود گلگون می از چنگ ساقی

بر آن باده که پیش آورد ساقی

بخورد از بهر امت ماند باقی