بدین بی‌روغنی مغز دماغم

غم دل بین که سوزد چون چراغم

به شیرین گفت کاِی چشم و چراغم

همایِ گلشن و طاوس باغم

نسیم دوست می‌یابد دماغم

خیال گنج می‌بیند چراغم

چو داد اندیشهٔ جادو دماغم

ز چشم افسای این لعبت فراغم

پدر گفتش که ای چشم و چراغم

چو از گریه بپالودی دماغم

نمیدانی که در چه درد وداغم

که میجوشد ز خون دل دماغم

اگر دستور باشد سوی باغم

تهی گردد ازین سودا دماغم

ز زلفت بو نمی یابد دماغم

به خون دیده می سوزد چراغم

مرا در دل بُد این پیکان هجران

نهادی از جفا بر سینه داغم

چو شادی از وصالش نیست ما را

[...]

ز گل با روی تو باشد فراغم

چرا با روی تو باشد مرا غم

نبینم غیر رویت در جهان روی

تویی در عالم ای چشم و چراغم

بسی داغ فراقت در دلم بود

[...]

بخندان از لب آن غنچه باغم

وز این گل عطر پرور کن دماغم

به دل زین طنز مپسندید داغم

که ناید بوی یوسف در دماغم

خوشم با داغ دل کز سوز داغم

همه بوی تو آید بر دماغم

شبستانش مبادا بیچراغم

مبادا گم خیالش از دماغم

نبیند معرفت کن در ایاغم

خرابات محبت کن دماغم

دریغ آباد زندان طرف با غم

به کف گلدسته از گلهای داغم

ز عطر گل نمک ریزد به داغم

گلاب افشان کند چشم و دماغم

ازان هم رویگردان شد دماغم

نفس کش ورنه کردی چون چراغم

چراغان کن ز روی غنچه باغم

به یک فانوس، بر کن صد چراغم

ز سنبل ده به گیسویی سراغم

وز آن گیسو، معطر کن دماغم

نمک دارد تمنا، حسن داغم

به کشمیر ملاحت ده سراغم