کسی کو نام لیلی کردی آغاز

بر مجنون همی عاقل شدی باز

بر آن گنبد شد آن مرد سرافراز

نماز فرض را می‌داد آواز

ملامت کرد حوا را ز سر باز

که از سر در شدی با دیو دمساز

بگفت این و بکشت آن بچه را باز

پس آنگه قلیهٔ زو کرد آغاز

دگر بار آمد ابلیس لعین باز

بخواند آن بچّهٔ خود را بآواز

براندش از در واز بهر این راز

بلعنت کردش از آفاق ممتاز

ز خلق خود دریغش آمد آن راز

نکرد آن سجده، دعوی کرد آغاز

به‌ایشان گفت شبلی سخن‌ساز

که چه قومید‌؟ بر گویید هین راز

بیک دم گر جهانی باشدت راز

دهد از جمله چون روزت خبر باز

بدو گفتند هان ای زالِ دمساز

بگو کز چه بدانستی چنین راز

جوابش داد آنجا سوخته باز

که هستم آشنا ای یار دمساز

بجای هر بدی دانندهٔ راز

بداده باشدش ده نیکوئی باز

که تا چندان که بد کردم ز آغاز

بهر یک ده نکوئی می‌دهی باز

رسول شاه رفت و گفت این راز

جوابش داد ایاز سیمبر باز

زبان بگشاد کای دانندهٔ راز

گلی را تربیت دادی بصد ناز

پس پرده نهان می‌دارد آن راز

نبگذارد برون از پرده آواز

سر و رویش ببوسید و بصد ناز

قبولش کرد و بنشاندش باعزاز

چو گفتم این سخن در پردهٔ راز

جوان برجست و پس در داد آواز

دگر ره گر بطاعت بنگری باز

ترا حالی حجابی افتد آغاز

بدو گفتا چرا با خواجه این راز

نگوئی تا ترا جامه کند ساز