درون دل نهان می‌داشت آن راز

که تا از بی دلی هم ماند زان باز

بسی دل گرمیش داد آن سر افراز

خود او دل گرم بود از دیرگه باز

چو شهزاده بشهر خویش شد باز

ز بند و حبس دستش داده دمساز

باستادند جانداران سرافراز

کشیده هر یکی تیغی سرانداز

بسی عذرش نمود و کرد اعزاز

که تا آن را تدارک چون کند باز

چنین نقلست از دانندهٔ راز

که نتواند که زو گردد دمی باز

ز هر سویی بسی می‌دادش آواز

نیامد هیچ رهبان پیش او باز

هلاک خود درین سر پُل کنم ساز

جواب تو دران سر پل دهم باز

چو رزق من مرا افتاد ز آغاز

مرا نه حرص باقی ماند و نه آز

امام القصّه چون برداشت آواز

همی آن غُر نُبیدن کرد آغاز

چو در الحمد خواندن کردم آغاز

بخاطر اندر آمد گاو دِه باز

چو یک روزی به سر آمد ازین راز

به پیش تخت عزرائیل شد باز

مگر یک روز آن شاه سرافراز

سپه را خواند و جشنی کرد آغاز

یقین دریافت حالی شاه آن راز

ولی پرده نکرد از روی آن باز

چو بشنید آن پسر از عاشق این راز

بدو گفتا اگر هستی تو جانباز

وگر سر بشکنی ور سرکشی باز

نه انجامت بگرداند نه آغاز

که گر این دل تو داری می‌کنی ناز

اگر می‌خواهی از یوسف تو دل باز

زبان بگشاد مرد از پردهٔ راز

که ای پرورده در صد پردهٔ ناز

که مومی با عسل خفته به‌صد ناز

نه از آتش خبر دارد نه از گاز

چو از وی رابعه بشنید این راز

بر آورد ای عجب مردانه آواز