شگرفی باید و پاکیزه بازی

که آید از هر اندوهیش نازی

تو تا یکبارگی جان درنبازی

جنب دانم ترا و نانمازی

تو دانی کاین نماز نانمازی

به ریشت در خورد تا کی ز بازی

عزیزا در نگر تا بی نیازی

چگونه جان ما دارد به بازی

سخن در پرده گوی از پرده سازی

رها کن این خیال و پرده بازی

تو می‌خواهی که برخیزی ببازی

ازین چنبر جهی بیرون چو غازی

گشاده پیش او دست نیازی

گهی در گریهٔ گه در نمازی

نکردی آن نماز از بی نیازی

که می ننگ آمدت زین نانمازی

فرستاد اینت لطف کار سازی

که تا کردند بر خاکم نمازی

همه شب چون دو شاه از دلنوازی

بگرد باغ گشتندی ببازی

چنانش یافتم در سرفرازی

که نتوان کرد باوی هیچ بازی

نسازی کار با او با که سازی

نبازی عشق با او با که بازی

زبان ترکی و رومی و تازی

همه می‌آیدش در چشم بازی

شبی بگذشت بر شاه از درازی

که روز رستخیزش بود بازی

همه تن گوش، و از نوش تو رازی

همه جان هوش و از چشم تو نازی

نکو افتادت الحق عشقبازی

که از سر پردهٔ عشّاق سازی

چنین من سخت کوش از حیله سازی

تو این را سست می‌گیری به بازی

شدند آن نازنینان طرازی

برهنه تن ز بهر آب بازی

گل تر هندوی زلفش ببازی

درآورده بدست ترکتازی

چودارد قصّه گلرخ درازی

برو تا قصّه هرمز بسازی