ترا از جان و دلها دوستدارند

ستاده با طبقهای نثارند

همه از بهر سود خود بکارند

در اینجا خواجگان بیشمارند

از آندم این همه دم دم برآرند

از آن دم جملگی امّید دارند

نباشد منّت اینجا هرچه دارند

همه از بهر تو اینجا بکارند

تمامت سالکانت دوست دارند

تمامت واصلان ازجانت یارند

بسی رفتند و آگاهی ندارند

که این دم در عیان دیدار یارند

که ایشان از خودی راهی ندارند

که تا خود در سوی وصل تو آرند

عذاب نفس اگرچه جمله دارند

همه ذرّات ازین سرّ بیقرارند

در اینجا پیش رویت باز آرند

بنزدیک تو اعمالت بدارند

اگرچه هر چهار از اصل یارند

در این مسکن بجانان پایدارند

دو از بالا دو از شیب و چهارند

که اینجا در حقیقت پایدارند

دل وجان بستهٔ این هر چهارند

ولی ایشان عجب ناپایدارند

دل و جان هردو با عطّار یارند

ز دیدار حقیقی بیقرارند

بزرگان چشم و دل در انتظارند

عزیزان وقت و ساعت می‌شمارند

غلامان در و گوهر می‌فشانند

کنیزان دست و ساعد می‌نگارند

ملک خان و میاق و بدر و ترخان

[...]

دو همدم را کز آن مهری که دارند

دمی از هم جدا بودن نیارند

دگر با او موافق چند یارند

که در تجرید هر یک مرد کارند

ثوابت یک هزار و بیست و چارند

که بر کرسی مقام خویش دارند

کمان چون ابر نیسان بر زه آرند

به جای قطره زان پیکان ببارند

چه داند کس که چندین در چه کارند

همه تن رو شده رو در که دارند

به دل داغ تمنای تو دارند

به سینه تخم سودای تو کارند