که می آرد به دل پیغامِ یارش

که باد از صدقِ دل جانم نثارش

نیارامد دلم تا روزِ محشر

مگر آن شب که گیرم در کنارش

غلامِ نکهتِ بادِ صبایم

[...]

سریر شرع، تخت پائدارش

به تختش چار عمده چار یارش

بسوز دل گرفت اندر کنارش

فشاند از دیده گرد سر نثارش

کلید راستی در شد به کارش

میسر گشت فتح کارزارش

کسی کز وام شیرین شد شمارش

همیشه تلخ باشد روزگارش

چو بر کارش فتادی چشم یارش

یکی را ده شدی نیروی کارش

بخار باده در سر کرد کارش

صداع انگیز شد مغز از خمارش

صواب آن دید رای هوشیارش

که ندهد راه در ایوان بارش

ملک سر مست و دولت سازگارش

مرادی آن چنان اندر کنارش

زمن شوقی که دیدی عرضه دارش

رقوم مهر من بر دل نگارش

گهی جبریل باشد میربارش

زمانی عنکبوتی پرده‌دارش

به غار اندر عناکب پرده‌دارش

پلنگ و اژدها یاران غارش

صبا می‌داد بویی از بهارش

سمن را بود رنگی از نگارش

بدین گلزار باید داد بارش

به جام باده بشکستن خمارش

گهی بودی پلنگی غمگسارش

گهی بود اژدهایی یار غارش

بدان امید کان زیبا نگارش

چو اشک از دیده آرد در کنارش

سرشک افشان گرفت اندر کنارش

که بنشاند به اشک از دل غبارش

کسی کز عشق دولتمند گردد

بیفزاید هزاران اعتبارش

نه بینی کو تعتش بلبل مست

یکی مرغیست و میخوانی هزارش

فلک همچون زمین چون سایه دارش

ندید افتاد در پا سایه وارش

پی دیوار ایمان بود کارش

ولی شد چار دای از چار یارش