کند اعمال و ناکرده شمارد

نظر بر گفت و کرد خود ندارد

وجود اودل و دنیا ندارد

سر همت به عقبی در نیارد

چو همت بر زمان خود گمارد

همان ساعت برنگ خود گذارد

هر آن کو انتظار وقت دارد

که تا وقتش برنگ خود برارد

از آن ساغر که دل طاقت ندارد

بجز منصور این طاقت نیارد

هر آن تخمی که کارند آن برآرد

ولی در عاقبت پائی ندارد

بدین ما هر آنکو رغبت آرد

دمی در دین ما او پای دارد

دگر از برج غیبت سر برآرد

زوال آخر حقیقت می ندارد

چهل روز دگر کردش عطارد

نظرها خود بسی در عین وارد

عدوی حق که بت از سنگ دارد

عجب نبود که بروی سنگ بارد

ترا دانا براه فقر آرد

درون توبه عشقت گذارد

دلم خونست و خون ازدیده بارد

که از جان دولت او دوست دارد

ز خود بینی ره خود میسپارد

از آن عمری بضایع میگذارد

ز سّر حق کس آگاهی ندارد

کسی دیگر کجا این سر بخارد

کس کو شرع محبوبم سپارد

بشرع دوستم او پای دارد

چو امر ذات پایانی ندارد

که هر دم صد هزاران دُر ببارد

از این دریا کسی جوهر نیارد

که چون منصور از وی دُر برآرد

دلت نوریست، خون می‌دوست دارد

که چون دیدار جانان می‌نگارد

ترا لیلی حقیقت دوست دارد

نظر هر لحظه سوی تو گمارد

نبوّت بیشکی بردارت آرد

حقیقت مر ترا زا جان برآرد