که گر جامه بپوشد شه هزاران

نگردی تو ز خیل بیقراران

چو نعمت بر تو نشمرد او هزاران

تو هم مشمر بدو چون صرفه کاران

مگر بود اتّفاق غم گساران

که روزی اوفتاد آغاز باران

بسی بودست قحط غمگساران

که ترّی نیست این ساعت ز باران

چو بشنید این سخن شبلی ز یاران

بر ایشان کرد حالی سنگ باران

دگر چندان که دارد قطره باران

دگر چندان که برگ شاخساران

ولی گر خلق گرد آید هزاران

کنند از جهل بر تو تیرباران

نه چندان ریخت او از چشم باران

که ابر از چشم ریزد در بهاران

پدر بر خاست با خیلی سواران

بصحرا رفت همچون بیقراران

که از من خواستندش نام داران

بسی گردن کشان و شهریاران

کشیده دست بر هم سبزه‌زاران

ولی آن دست پر گوهر ز باران

ز درد خویشتن چون بیقراران

یکی با تو بگفتم از هزاران

دریغا نه دریغی صد هزاران

ز مرگ زار آن تاج سواران

مرا در دست هر ساعت هزاران

که بر دل درد می‌بارد چو باران

دریغا جان ندارم صد هزاران

که در پای غمت ریزم چو باران

بنالم همچو بلبل در بهاران

ببارانم ز ابر دیده باران

بدارش برکشیدند سنگساران

همی کردند هر سو سنگباران

تحیت باد بیش از صد هزاران

برو از حق وزو بر جمع یاران

ز چشمش اشک ریزان شد چو باران

همی لرزید چون برگ چناران

ز تفّ برق تیغش نامداران

سپر بر آب افکندی چو باران