ز بس پر فیض خاک آن دیار است

یکی از ساکنان آن، بهار است

ز بس موج هوایش آبدار است

ز هرجا بگذری، دریا کنار است

سخن در وصف اشرف بیقرار است

که پای تخت سلطان بهار است

بیا ساقی که بزم شهریار است

نشاط انگیز چون فصل بهار است

اگر چه دل ز رنجش بیقرار است

ولی از جوش گل رشک بهار است

زمینش آنچنان با آب یار است

که چون ابر از رطوبت مایه دار است

ز موزونیش صاحب اعتبار است

به یک مصرع سخنور نامدار است

بیا ساقی که فصل لاله زار است

هوای سیر باغ شاله مار است

حلب شهر و نعیما شهریار است

سعادت پیشکار و بخت یار است

سپاهش قدسیان اقبال شاطر

همافخرد که او را سایه دار است

به تصویرش فرنگستان گرفتار

[...]

کنون، عید است و آغاز بهار است؛

کرا دیگر مجال انتظار است؟!

گلستان خرم است و گل ببار است

ولی بی یار، گل در دیده خار است

چه حاصل آن گل و گلشن کسی را

که دور از یار و مهجور از دیار است

به باغ ای باغبان می خوانیم چند

[...]

از آن بی پرده نوری آشکار است

که در نه پرده پنهان پرده‌دار است

نه پنجه سال اگر پنجه هزار است

سرش برنه که هم ناپایدار است

بگفتا: شیشه هست اما به کار است

چگونه می‌دهم گر جان‌سپار است

می اندر جام و شاهد در کنار است

طرب همدست و عشرت پیشکار است

یکی را گر به صد ره برشماری

یکی باشد عددها بی شمار است

مرا عقل نخستین این چنین گفت

که این عالم ز بهر حق بخار است

فلک دیوانه‌ای بیهوده گرد است

جهان شوریده‌ای آشفته کار است

تو در دوزخ دری و می ندانی

[...]

همم با دیر و هم با کعبه کار است

که هرجا پرتوی از روی یار است

درین دریا که قعرش بی کنار است

عجایب در عجایب بی شمار است

تو می‌گویی مرا خود اختیار است

تن من مرکب و جانم سوار است