گل رخسارگانش را بیاراست.

بنفشه زلفکانش را بپیراست.

چو دایه ماه خوبان را بیاراست

بنفشه بر گل خیری بپیراست

[ز خرسندیت جان را نیک یار است

نه خرسندیت با جان کارزار است]

مرا امروز دولت پایدار است

نگارم پیش و کارم چون نگار است

لبم را شکر میگون شکار است

چو باغم را گل میگون به بار است

خوشا وقتا که وقت نوبهار است

مساعد روز و میمون روزگار است

زمین چون لعبت شمشاد زلف است

جهان چون کودک عنبر عذار است

کجا پایت برآید گلستان است

[...]

فلک بدعهد و بس نااستوار است

همه کار جهان ناپایدار است

هوایی دارد و آبی زمانه

که با طبع جهان ناسازگار است

مشو خاقانیا مغرور دولت

که دولت سایهٔ ناپایدار است

به دولت هر که شد غره چنان دان

که میدانش آتش و او نی‌سوار است

چو صبح است اول و چون گل به آخر

[...]

نه پنهان بر درستیش آشکار است

اثرهایی کز ایشان یادگار است

چهارش فصل ازین‌سان در شمار است

به هر فصلی هواییش اختیار است

اگر چه آفت عمر انتظار است

چو سر با وصل دارد سهل‌کار است

جهان بر ابلقی توسن سوار است

لگد خوردن ازو هم در شمار است

همیدون جام گیتی خوش‌گوار است

به اول مستی و آخر خمار است

بر این ابلق کسی چابک‌سوار است

که در میدان عشق آشفته‌کار است

بگفت از عشق کارت سخت زار است

بگفت از عاشقی خوش‌تر چه کار است؟

نه پنجه سال اگر پنجه هزار است

سرش بر نِه که هم ناپایدار است

مرا در دل ز خسرو صد غبار است

ز شاهی بگذر آن دیگر شمار است

چه می‌ خوردی که رویت چون بهار است‌؟

از آن می‌خور که آنت سازگار است

بدان چشم سیه کاهوشکار است

کز آهوی تو چشمم را غبار است

منم عاشق مرا غم سازگار است

تو معشوقی ترا با غم چکار است؟