به حق نالم ز هجر دوست زارا

سحرگاهان چو بر گلبن هَزارا

قضا گر داد من نستاند از تو

ز سوز دل بسوزانم قضا را

چو عارض برفروزی می‌بسوزد

[...]

درنگ آر ای سپهر چرخ وارا

کیاخن ترت باید کرد کارا

خداوندا بگردانی بلا را

ز آفتها نگه داری تو ما را

سپاس و آفرین آن پادشا را

که گیتی را پدید آورد و ما را

بزرگا کامگارا کردگارا

که چندین قدرتش نبود مارا

ز گفتن نیز چاره نیست ما را

که در گردن کنیمت زینها را

به پاسخ گفت شهرو شهریارا

ز دامادیت بهتر چیست ما را

بسفت آن نغز درّ پر بهارا

بکرد آن پارسا نا پارسارا

بخوردی ننگ و شرم و زینهارا

به ننگ اندر زدی خود را و مارا

مرو را گفت شاها کامگارا

چه ترسانی به پادافراه مارا

بگتم راز پیشت آشکارا

تو خواهی خشم کن خواهی مدارا

ستمگارا و زُفتا روزگارا

که نتوانست با هم دید ما را

دلم یکباره بُر گشت از مدارا

ازیرا کردم این راز آشکارا

دریغا آن گذشته روزگارا

که چندان کام و شادی بود مارا

بسی کردم به دل با تو مدارا

بسی گفتم نهان و آشکارا

نجویم بیش ازین با تو مدارا

که گشت آهوت یکسر آشکارا

به جان چندان نهیب آرم شما را

که بر هم دو بندالد سنگ خارا

شوم با مهر گویم کامگارا

به نام خویش یاور باش مارا

فرامش کردی آن درد و بلا را

که از مهرش ترا بودست و مارا

نشاید بیش ازین کردن مدارا

که رازم در جهان شد آشکارا