بتاب ار تیر پرتابی گشادی

ازین عالم بدان عالم فتادی

چو در میدان رسوایی فتادی

درین میدان بزن گویی بشادی

به سالوسی رگ جانم گشادی

بعشوه نان در انبانم نهادی

ازین داد وستد با حور زادی

بآخر بستدیم از عمر دادی

شدم چون باد خاک حور زادی

که کس گردش نمیگردد چو بادی

شدی از دست و در پای او فتادی

مراد خویش را بر باد دادی

چه مرغی تو که چون پر برگشادی

مرا از پیش خود بر در نهادی

ستوری بود در رفتن چو بادی

که در رفتن فلک را مهره دادی

چو یک هفته برامد، بامدادی

برون آمد ز در حُسنا چو بادی

که تا گل را بدزدم بامدادی

بدست هر دو بسپارم چو بادی

ز چرخ ار سوزن عیسی فتادی

ندانم تا زمینش راه دادی

ببین تا چون رگ جانم گشادی

چگونه داغ بر جانم نهادی

علی الجمله ز دریا بامدادی

بروز چل یکم برخاست بادی

زمانی پای در گل میفتادی

زمانی دست بر دل مینهادی

روان گشتم بدریا بامدادی

یکی صندوق میآمد چو بادی

بدست دشمنانم باز دادی

بنای دوستی محکم نهادی

ولیکن پیش او رفتی چو بادی

بدیدی روی او هر بامدادی

شدند القصه سرهنگان چو بادی

بپیش فرّخ و گل بامدادی

زمانی پرده از رویش گشادی

زمانی روی بر رویش نهادی

بمُردی گویی آن ساعت که زادی

شب آمد بر در آن بامدادی