وصالش جزو و کلی هست داده

بود اینجا نباشد دوست و ساده

ندیدی شاه در میدان ستاده

از آنی چشم در کویش نهاده

سخندانان ما اینجا ستاده

دل وجان سوی مااینجا نهاده

جهانی در غم جانها بداده

جهانی در پی شادی فتاده

همه گنجست اینجا گه نهاده

بآخر این در گنجم گشاده

اگر از جام او نوشی تو باده

نگردی تو بگرد شیخ لاده

مرا گنج معانی او بداده

منم خاک ره آن شاهزاده

چو اندر چاه رفت آن مرد ساده

گرفت آن جامه‌هایش رند زاده

تو ناپاکی و هم ناپاک زاده

ز حتّ شهسوار ما پیاده

در آن شب این چنین خلقان ستاده

همه دل برجمال تو نهاده

در این دریای بی پایان فتاده

سراندر قعر این عمان نهاده

نمیدانند در خود اوفتاده

سراندر راه بی خویشی نهاده

ملایک دید گردش ایستاده

همه دیده سوی آدم نهاده

یکی پیریست داد جمله داده

درونِ جان خود را برگشاده

در این دنیای غدّاری فتاده

بدست خود تو سر بر باد داده

چو آدم آنچنان بد ایستاده

تن اندر حکم ایزد باز داده

رموز عشق بر من شد گشاده

ز بهر من همه معنی نهاده

قفس داده قفس را روح داده

مقام سنّت اندر دل نهاده

چو تو اندر ید اللّهی فتاده

سراسر هست اینجا برگشاده

توئی کعبه یقین اینجا ستاده

خودی ره سوی خود بیشک نهاده