بزرگان خراسان ایستاده

سراسر روی زی آتش نهاده

خوشا ویسا به خنده لب گشاده

لب آنگه بر لب رامین نهاده

بلورین جام را بر کف نهاده

چه روی ویس در وی لعل باده

در صد گنج بر ویسه گشاده

در آنجا ساز صد ساله نهاده

دگر نیمه کمرها ناگشاده

کلاه راه از سر نانهاده

به پیش ویس بانو اوفتاده

هنوز از وی گرهها ناگشاده

سر رشته به مهر و ناگشاده

ولیکن گوهر از عقد اوفتاده

قبایش دید جایی اوفتاده

چو جایی کفش زرینش نهاده

گلی با بوی مشک و رنگ باده

فرتته کِشته رضوان آب داده

من اندر برف و باران ایستاده

تو چشم مردمی بر هم نهاده

به کام خویش در دام اوفتاده

دو گیتی را به یک دلبر بداده

زهی روی تو خار گل نهاده

قد تو کو شمال سرو داده

مهت چون آفتاب افتاده در پای

بسر چون سایه پیشت ایستاده

ز بهر عشوه ما وعده تو

[...]

گهی دندان به دست سنگ داده

گهی لب بر سر سنگی نهاده

طلب کردش به خلوت شاهزاده

زبان چون تیغ هندی برگشاده

ز نقاشی به مانی مژده داده

به رسامی در اقلیدس گشاده

نقاب از گوش گوهرکش گشاده

چو گوهر گوش بر دریا نهاده

به یک بوی از ارم صد در گشاده

به دو رخ ماه را دو رخ نهاده

از آن غم دست‌ها بر سر نهاده

ز دیده سیل طوفان بر گشاده

نه ماه‌، آیینهٔ سیماب داده

چو ماه نخشب از سیماب زاده

کلید از دست بستان‌بان فتاده

ز بستان نار پستان در گشاده