جهانی راه یکسو اوفتادند

سرکشتی سوی بیراهه دادند

چو اوّل بار کشتی برگشادند

همه در کار کشتی سر نهادند

بزودی خانهیی را در گشادند

بسان حلقه، بندش بر نهادند

سپه یکباره رویارو فتادند

بخون یکدگر بازو گشادند

پس آنگه در نهانی در گشادند

بروی آب خندق پل نهادند

بلا و قرب با منصور دادند

در اسرار بروی برگشادند

کلاه فقر هر کس را که دادند

در معنی بروی او گشادند

چو صافی شد مر او را صاف دادند

بهشت نقد در پیشش نهادند

تمامت آسمان را درگشادند

ز بهرت دیدهها بر ره نهادند

بداغ عشق بس کس جان بدادند

همه در کُنجها پنهان فتادند

همه طاعات او برهم نهادند

ز استغنای حق بر باد دادند

همه ذرّات در بازی فتادند

از آن در راه کلّی سر نهادند

همه در بود من کلّی فتادند

سراندر راه من مردم نهادند

عوام الناس در غوغا فتادند

بیک ره سوی او سرها نهادند

چو هر دو این چنین اینجا فتادند

ز اوّل سر سوی حیرت نهادند

از آن تاجی که بر فرقش نهادند

جز او را هر کسی دیگر ندادند

همه از بهر جوهر جان بدادند

یقین جان بر سر جوهر نهادند

دری بر روی تو اینجا گشادند

جواهر مر ترا اینجا بدادند