تو استادی و تلقین ده بیادم

پس آنگه ده ز عشق خود ببادم

دمی خوش خوش درآن حالت فتادم

زمانی بر زمین من رخ نهادم

چو من برگفت جانان سر نهادم

ازآن اینجا در معنی گشادم

کتبها را ز یکدیگر گشادم

کلید علم را دروی نهادم

یکی دکان صرافی گشادم

شه این ملک بس جوهر بدادم

ز قول شرع درخون اوفتادم

سراندر کائنات دل نهادم

کجا شد جمله اشیا در نهادم

که من در بود تو اینجا فتادم

همه دنیا نظر کن خاک آدم

که میخفتند اندر او دمادم

بسی سر بر سر زانو نهادم

ز پای خود به زانو درفتادم

منی دیوست تو فرزند آدم

چرا مانندهٔ دیوی دمادم

مرا لعنت کن اینجاگه دمادم

بهانه می منه اُسجُدلِآدَم

از آن تکرار میآرم دمادم

که من سجده نکردم دید آدم

مرا مخفی نمودی همچو آدم

نظر کردم ترا دیدم دمادم

بفرمان باش و طاعت کن دمادم

که فرمودست سجده نزد آدم

اگر واصل شوی هستی تو آدم

ببینی سّر عشق حق دمادم

سوی جنّت شتابان شو دمادم

سجود عشق کن اینجای آدم

خراباتی شو و جام دمادم

فرو کش نه جهان نی عین آدم

چنان میدید بیهوشانه آدم

که جانان را از او پیدا شدی دم

حیات محض و روح روح آدم

نظر میکرد اندر او دمادم

شو و اسرار من میبین دمادم

که رمزی هست این حوّا و آدم