قلم بر گیر مشکینا به مشک آب

یکی نامه نویس از من به گوراب

ز دریایی شده بی دُرّ و بی آب

به دریایی پر آب و دُرّ خوشاب

ز چشمی سال و مه بی خواب و پر آب

به چشمی سال و مه بی آب و پر خواب

وفا کشتم بدان تا چشم بی خواب

دهد کشت مرا از دیدگان آب

کنارم هست چون دریای پر آب

دهانت چون صدف پر در خوشاب

به روز و شب بود بی صبر و بی خواب

گهی پیراید او را گه دهد آب

نسوزد جان من یکباره در تاب

که امیدت زند گه‌گه برو آب

چو دوزخ بود جان تو ز بس تاب

چون دریا بود چشم تو ز بس آب

تو اندازی به جان من ز گوراب

همی هر ساعتی صد تیر پرتاب

به راه اندر نه خوردش بود و نه خواب

به دو هفته ز مرو آمد به گوراب

دهم آبش همی زین چشم بی خواب

که نیلوفر نباشد تازه بی آب

عدیل ماهیان باشم به دریاب

که خود چون ماهیم همواره در آب

چنان بد رام را پیوند گوراب

که خوش دارد سبو تا نو بود آب

گهی باشم در آتش گاه در آب

نه روزم خرمی باشد نه شب خواب

گل حوشبوی و مروارید خوشاب

پرند شاهوار و گوهر ناب

تو خفته در میان خز و سنجاب

من افتاده به راه اندر گِل و آب

کنون از تشنگی بردی بسی تاب

شتابان آمدی کز من خوری آب

به گفتِ دوستان رفتم به گوراب

به سان تشنه، جویان در جهان آب

چو برزد آتش مهر از دلش تاب

بیامد رشک و بر آتش فشاند آب

اگر رفتی ز مهر من به گوراب

به سان تشنه جویان در جهان آب