چو خسرو گفت بسیاری درین باب

بزرگان ریختند از دیدگان آب

خیالم را بفرمایم که در خواب

بدین خاکش دواند تیز چون آب

تو را در بزم شاهان خوش بَرد خواب

ز بنگاه غریبان روی برتاب

بگفتا هر شبش بینی چو مهتاب‌؟

بگفت آری چو خواب آید، کجا خواب‌؟

ترا پهلوی فربه نیست نایاب

که داری بر یکی پهلو دو قصاب

ز سودای تو ای شمع جهان‌تاب

نه در بیداری آسوده‌ام نه در خواب

نبینی مرد بی‌اندام در خواب

نرنجد گر فتد صد تیر پرتاب

برون آمد شکر با جام جُلاب

دهانی پر شکر چشمی پر از خواب

جنوبی‌طالعان را بیضه در آب

شمالی‌پیکران را دیده در خواب

به دست چاشنی‌گیری چو مهتاب

فرستادش ز شربت‌های جُلاب

همان صد دانه مروارید خوش‌آب

به فرق‌افشان خسرو کرد پرتاب

بدین تری که دارد طبع مهتاب

نیآرد ریختن بر دست من آب

گلیم خویشتن را هر کس از آب

تواند بر کشید ای دوست مشتاب

شب آمد برف می‌ریزد چو سیماب

ز یخ مهری چو آتش روی برتاب

ترا در ابر می‌جستم چو مهتاب

کنونت یافتم چون ابر بی‌آب

زدی بر آتش سوزان او آب

به رویش در بخندیدی چو مهتاب

به افسون‌ها در آن تابنده مهتاب

ملک را برده بود آن لحظه در خواب

چراغم را به نور شمع و مهتاب

بکن تعبیر تا چون باشد این خواب؟

و گر خسبم به مغزم بر دهد تاب

پری وارم کند دیوانه در خواب

بدان ساعد که از بس رونق و آب

چو سیمین تخته شد بر تخت سیماب