عنان آن بِهْ که از مریم بتابی

که گر عیسی شوی گَردَش نیابی

اگر بر کف ندانم ریخت آبی

توانم کرد بر آتش کبابی

به طوق غبغبش گویی که آبی

معلق گشته است از آفتابی

از این مشگین‌رسن گردن چه تابی‌؟

رسن‌در‌گردنی چون من نیابی

چو می‌دانست کز خاکی و آبی

هر آنچ آباد شد گیرد خرابی

چو از ماهی جدا کرد آفتابی

برون زد سر ز روزن چون عقابی

ز شب می‌جست نور آفتابی

دریغا چشمش آمد در خرابی

چه باک از طعنهٔ خاکی و آبی‌؟

چو دارم دِرع زرین آفتابی

سه پایه بر فلک زد زین خرابی

گذشت از پایه خاکی و آبی

درآمد از در دل چون خرابی

ز می بر آتش جانم زد آبی

شرابم داد و گفتا نوش و خاموش

کزین خوشتر نخوردستی شرابی

چو جان نوشید جام جان فزایش

[...]

زنش گفتا گر از من سر نتابی

سر موئی ز وصل من نیابی

که گر زین چار حاجت سر بتابی

جزین چیزی که می‌خواهی بیابی

نشسته بود یوسف در نقابی

که نتوانی نهفتن آفتابی

بدین دَر گر بیفتی چون خرابی

چنان خیزی که گردی آفتابی

که تو با ما یخی بر آفتابی

و یا کف گِلی بر روی آبی

پسر بودش یکی چون آفتابی

بهر علمی دلش را فتح بابی

خُنُک آن گِل که گرچه یافت تابی

ولیکن کوزه شد از بهرِ آبی

فلک گوئیست و گر عمری شتابی

چو گویش پای و سر هرگز نیابی

رسید از بایزید او را جوابی

که اینجا هست مردی را شرابی

زمانی بر سرش می‌ریخت آبی

زمانی سرد می کردش شرابی