فتاده عکس شمع از بس در آبش

پری در شیشه دارد هر حبابش

چو آتش پرتو افکن شد در آبش

نگین لعل را ماند حبابش

فزود از بس زعکس شعله تابش

سمندر گشته مرغابی در آبش

ز بس افتاده عکس گل در آبش

پری در شیشه دارد هر حبابش

گهی از طره چون مشگ نابش

گهی از چشم و چشم نیمخوابش

چنان می تاخت بیم و اضطرابش

که صرصر باز می ماند از شتابش

چگویم از جمال آفتابش

که عین بی حجابی شد حجابش

یکی شیخ و یکی مرشد خطابش

یکی لاف و یکی دعوی حجابش

به هر ذره ز نور آفتابش

ظهوری و ظهورش خود حجابش

به هر ذره ز نور آفتابش

ظهوری و ظهورش خود حجابش

زبی آبی شده از جسم تابش

زتاب غم روان از چشم آبش

زحل میخواست تا گیرد رکابش

ولی دل باخت از بیم عتابش

جرس صوتیست مجمل کز جنابش

بضرب و قهر آید در خطابش

نموده حق مقدس زا احتجابش

همی بر قدس باشد فتح بابش

حق ایمن کرده از رنج و عقابش

نباشد با خلایق انتسابش

هم آن کلی طبیعت را عقابش

عجب نبود که خوانی در خطابش

گهی گویند لوح و گه کتابش

گهی هم نفس کلی در خطابش

ور از دستت بر آید در غیابش

کنی فارغ ز رنج و اضطرابش

شود زایل بکلی اضطرابش

که از شهوات بود آن انقلابش

سؤال از بحر علمست و جوابش

ز دریائی که لاهوتست آبش