چو از حال دگر بودی خطابش

ندادی جم جواب الا صوابش

به اشک دیده سازم غرق آبش

به سنگ آه گردانم خرابش

صبا از رخ بکش یک دم نقابش

که تا بینم رخ چون آفتابش

مگر بر حالم اندازد زمانی

نظر زان چشم مست نیم خوابش

دو ابروی کماندارش ببیند

[...]

به بالا سایه بان چتر سحابش

چو زرین قبه بر چتر آفتابش

به آن مقصود جان و دل خطابش

بدینسان بود تا بربود خوابش

زبان بگشاد یوسف در خطابش

بداد آنسان که می دانی جوابش

به جوی رفته باز آورد آبش

وز آن شد تازه گلزار شبابش

ز بس بود اندرین رفتن شتابش

نکردم پایبوسی چون رکابش

گرفته شرق تا غرب آفتابش

ز خاقان تا به قیصر در رکابش

چنان شد راحت از جان خرابش

که هرگز کس ندیدی خورد و خوابش

نمد زین داده گردون از سحابش

شده قسطاس بحری آفتابش

نه روی آنکه گوید «نی» جوابش

نه رای آنکه سازد «با» خطابش

چو بر مردم کشی دارد شرابش

که باشد تشنهٔ تیغ چو آبش

فروغی کآمدی کرد از رکابش

ندادی در دو هفته آفتابش

یکی سدگشت شوق و اضطرابش

ز دل یکباره طاقت رفت و تابش

برون آورد مستی از حجابش

ولی بسته همان بند نقابش

چو میل دل شدی سوی شرابش

به اشک آمیختی صهبای تابش

نبستی پرده گر دایم سحابش

فسردی از نزاکت آفتابش

ز شوق دل بود جان خرابش

کباب آتش و آتش کبابش

بهاری از لعاب حور آبش

کف سرچشمهٔ کوثر سحابش