ز من منّت بود سرو و سمن را

به خون دیده پروردم چمن را

به جرم دوستی از دولت دل

چه‌ها بر سر نیامد کوهکن را

ندارم کاو کاو ناخن غم

[...]

چو دادند اختیار کل قضا را

غم دوران حوالت کرد ما را

کواکب را به گردون کرد تقدیر

به خاکستر نشاند این دانه‌ها را

ز دست آسمان چندین چه نالی!

[...]

تو سروری سرفرازی بر تو ختم است

تو جانی دلنوازی بر تو ختم است

زده داغ تو مُهرم بر در دل

که یعنی عشقبازی بر تو ختم است

نیاز عالمی را کشته نازت

[...]

به آن قد سرفرازی می‌توان کرد

به آن رخ عشقبازی می‌توان کرد

به آن نازی که بر خود چید حسنت

به عالم بی‌نیازی می‌توان کرد

به رویت هر که زلفت دید دانست

[...]

به آن رخ جلوة خور می‌توان کرد

به آن لب کار شکّر می‌توان کرد

گلستان گر ز رویت برفروزد

چراغ از رنگ گل بر می‌توان کرد

فریب بوسه زان لب می‌توان خورد

[...]

قدم از بار محنت برنخیزد

محبّت هم ازین کمتر نخیزد

به دل تخم هوش کشتم نشد سبز

بلی دانه ز خاکستر نخیزد

ز دامنگیری خاکش در آن کو

[...]

به تابم روز از بی‌تابی اشک

نمی‌خوابم شب از بی‌خوابی اشک

شب عید وصالت همچو طفلان

کنم گلگون لباس آبی اشک

بود بر یاد عنّاب لب او

[...]

درین دریای بی‌بن چون حبابم

نفس تا می‌کشم از دل خرابم

ندارد چرخ با این شور چشمی

نمک چندان که ریزد بر کبابم

به یاد دوست روح آید به پرواز

[...]

ز داغ لاله چشم آمد به داغم

ز بوی گل پریشان شد دماغم

گل امید از بالندگی‌ها

نگنجد تنگ در آغوش باغم

چه خصمی بود بادردم دوا را

[...]

ز مژگان چند چون ابر بهاران

سرشک لاله‌گون بارم چو باران

به خاک کوهکن برمی‌فروزم

چراغ لاله‌ای در کوهساران

خط سبزش مرا شوریده‌تر کرد

[...]

الهی تا بود دنیا تو باشی

نباشد درد و غم هر جا تو باشی

بود تا عشق را دل‌های مجروح

الهی مرهم دل‌ها تو باشی

منم امروز و فردا لیک چندان

[...]

کسی را شد مسلّم نکته دانی

که دریابد زبان بی‌زبانی

خوشا بخت کسی کز شمع رویت

کند روشن چراغ زندگانی

غم عشقت ندانستم چه حاصل

[...]