زهی قد و عذارت سر به سر خوب

به خوبی بنده حسن تو هر خوب

اگر لطفست اگر جور از تو چونست

که هر کارت بود از یکدگر خوب

وفا از سرو قدان باشد آن نوع

[...]

زهی صد پیر کنعانی مریدت

دو صد یوسف غلام زر خریدت

گلت بشکفت اندر گلشن قرب

نسیم باغ وحدت چون وزیدت

شدی افلاک رو چون مژده وصل

[...]

تنم از رنج در بیچارگی سوخت

دلم از عشق در آوارگی سوخت

دلم را پاره پاره سوختی عشق

ولی هجر آمد و یکبارگی سوخت

ز نعل رخشش آتش جست گویا

[...]

به خوبی شد چنان آن سیم بر شوخ

که در خوبان چو او نبود دگر شوخ

چسان هوشم به جا ماند که هستند

دو چشم مستت از هم بیشتر شوخ

ترا شوخی چنان باشد که باشد

[...]

نه از می لعل آن مه پیکر آلود

کز آب خضر گلبرگ تر آلود

مه اندر آسمان از شوق رویش

بود دیوانه ای خاکتر آلود

نباشد لاله زار اندر بهاران

[...]

ز من ای دل کف آن نازنین بوس

اگر خود دست ندهد آستین بوس

گر اینم نیست بوسی بر زمین زن

ز من یعنی رسان آنجا زمین بوس

کف پای سگش بوسیدنم بین

[...]

لب لعلت که گویم جان پاکش

به خنده جان پاکان شد هلاکش

دلم چون غنچه زان شد غرقه در خون

که کردی از جفا هر سوی چاکش

دل ار چه ذوقناک از وصل شد لیک

[...]

به مخموری پیاپی می‌تپد دل

مگر از مژده می می‌تپد دل؟

لبالب ساغرش سازد مگر دفع

چو زینسانم پیاپی می‌تپد دل

مگر ساقی مهوش خواهم داشت

[...]

چو با صد حسرتش از دور بینم

چه راه آنکه با آن مه نشینم

ز اشکم آستانش نیز تر شد

چو آب او گذشت از آستینم

براند تندباد قهرش از خشم

[...]

چه خوش باشد که باشد در بهارم

کنار جوی و سروی در کنارم

گهی باشد به سبزه افت و خیزم

گهی باشد به ساغر گیر و دارم

بود چون آب چشم و آتش دل

[...]

مسلمانان دل آزرده دارم

تنی سیلاب محنت برده دارم

علاج دل مکن جز مرهم وصل

که از نیش فراق آزرده دارم

تنی بی سوز دل از جان خود سیر

[...]

بپوشان روی خویش از خرقه پوشان

به رندان باده نوش آنگه بنوشان

در آتشگاه سودای تو سوزند

ریایی دلق خود را خرقه‌پوشان

ردای رهن ما برمی‌فکندند

[...]

تو گشتی کج کلاه جمله شاهان

غلط گفتم که شاه کج کلاهان

چه حسنست اینکه خون هر که ریزی

نهد سر پیش رویت عذرخواهان

چو عشقت دعوی خونم نموده

[...]

در یکتای بحر نیک نامی

امام زمره اقطاب جامی

توکل هر که سازد پیشه خویش

ز بار منت مردم خلاص است

که نبود بار مردم را دران بزم

که او بر خوان نعمت‌هاش خاص است

درین منزلگه فانی شهان را

به لشکرگه که هر سو کوس و پیل است

بدان لشکر پگه در وقت شبگیر

ز طبل نوبتی کوس رحیل است

تتبع کردن فانی در اشعار

نه از دعوی و نی از خودنمایی‌ست

چو ارباب سخن صاحبدلانند

مرادش از در دل‌ها گدایی‌ست

جوانمرد از کرم مفلس نگردد

سخی را از عطا چین نیست در چهر

به پاشیدن چه نقص آید بدریا؟

بافشاندن چه کم گردد زر مهر؟

کتاب آن کس که از کس عاریت جست

مکن ز اهل خرد دیگر شمارش

که هست آن مونس محبوب کس را

گهی اندر بغل گه در کنارش

چه ابله مردکی باشد که گوید

[...]

خوش آنکو اندرین دیر مخالف

به کس یاری نه افتاد اتفاقش

که گر بر طبع دوران اوفتد یار

بلای دل بود هردم نفاقش

و گر طبع ترا افتد موافق

[...]