لب لعلت که گویم جان پاکش

به خنده جان پاکان شد هلاکش

دلم چون غنچه زان شد غرقه در خون

که کردی از جفا هر سوی چاکش

دل ار چه ذوقناک از وصل شد لیک

ز بیم هجر هستم هولناکش

هر آنکس را که سوزد شعله هجر

ز تاب آتش دوزخ چه باکش

برهنه زان نهد بر خاک ره پا

که جان پاکبازان گشته خاکش

چو در باغ مغان عریانم از می

چو آدم ستر سازم برگ تاکش

کشد یک سو جنون یک جانبم عشق

چو فانی مانده‌ام اندر کشاکش