به ماه روزه ترا تهنیت از آن کردم

که آن موافق آن طبع و سیرت پاکست

نه از برای عبادت، که آن تو خود نکنی

و لیک از جهت انکه ماه امسا کست

سپهر قدرا! شوق رهی بخدمت تو

چو لطف شامل تو از قیاس بیرو نست

ز دست هجر تو هر شب فغان سینة من

چو پای همّت تو بر فراز گردونست

گذشت در نظرم عکس نوک خامة تو

[...]

درین سفینه نگه کن به چشم معنی بین

که رشک لعبت مانیّ و صورت چینست

سفینه چیست؟ غلط می کنم که دریاییست

که دست عقل ز اطراف آن گهر چینست

ز پای تا سر او یک بیک تأمّل کن

[...]

بزگوارا هر چند طبع من در نظر

به رتبتیست که افلاک زیر پایة اوست

ز روزگار به حالیست هر چه رسواتر

وگرچه پردة نام نکو وقایة اوست

من این چنین و خداوند جاه و مال شده

[...]

بزرگوارا دانی که نه ز تقصیرست

اگر دعا گو بر درگه تو پیدا نیست

ز روی ظاهر و صورت رهی گر آنجا نیست

رواست؛ زانکه بصورت رهی گرانجا نیست

مرا که هیچ نصیبی ز شادمانی نیست

بسی تفاوتم از مرگ و زندگانی نیست

بروزگار جوانی اگر ترا رنگیست

مرا بجز سیبی رنگی از جوانی نیست

ز من فلک عوض عشوه عمر می خواهد

[...]

خدایگان کریمان مشرق و مغرب

که همّتت سر اجرام آسمان بفراشت

خرد خانة اندیشه بر صحیفة دل

لطیف تر ز ثنای تو صورتی ننگاشت

عطای دست او بر مدح من سبق می برد

[...]

در آرزوی تو از عمر من دو سال گذشت

که هیچگونه ندانم که بر چه حال گذشت

دوسال چیست؟ غلط می کنم که هر روزی

ز روزهای فراقت هزار سال گذشت

ملول گشتم ازین باد و خاک پیمودن

[...]

زهی به ذروة کیوان رسیده ایوانت

شکوه هفت سپهر از چهار ارکانت

فروغ عالم علوی ز عکس دیوارت

غذای اهل بهشت از بهار بستانت

بروز بارتو از تنگنای زحمت خلق

[...]

هر آن سعادت کاندر ضمیر افلاکست

نثار حضرت عالیّ مجد دینی باد

بزرگ و سرور و مخدوم و منعم و سیّد

که هم کریم نهادست و هم کریم نژاد

زنور نسبت او نقش مهر برخواند

[...]

جهان پناها،سال نوت همایون باد

کمال عدل تو معمار ربع مسکون باد

در اختیار قضایای عالم علوی

رموز کلک تو تقویم ساز گردون باد

ستوده ناصردین منگلی که طالع تو

[...]

بزرگوارا ایّام نیک خواه تو باد

میان مند اقبال جایگاه تو باد

بهر کجا که روی و ز هر کجا کآیی

سپاه حفظ الهی خفیر راه تو باد

عنایت ازلی در مجاری احوال

[...]

کریم طبع سخی دل کسی بود کانعام

به دست خویش کند گاه و گاه بفرستد

اگر به شهر بود خود عطای او نقدست

وگرنه نباشد از آن جایگاه بفرستد

چو آفتاب که چون حاضرست نور دهد

[...]

ستم نوردا نزدیک شد در ایّامت

که بیخ فتنه بیکبار منقلع گردد

زحرص بخشش دان رای سال خورد ترا

که همچو طفل یا افسانه منخدع گردد

اگر ثنای ترا من بکوه بر خوانم

[...]

خدایگان اکابر که پادشاه نجوم

طریق بندگی او به چشم دل سپرد

فلک که بر سر عالم رواست فرمانش

ز حدّ طاعت او پای ز استر نبرد

به حکم بنده نوازی چو فرصتی باشد

[...]

به عمرهای چنین تیز تاز زود گذر

فراقهای چنین دیر یاز در نخورد

اگر به قرصۀ خورشید برکشد آنها

که در فراق تو بر جان ما همی گذرد

دهان مشرق ازو نام بر زبان نارد

[...]

زهی ستوده خصالی که با کفایت تو

همی نیارد تیر فلک تغفّل کرد

تویی که هرکه زخاک جناب تو بگذشت

همه حکایت دلداری و تفضّل کرد

زرنگ خامه و نظم حدیث تو هر سال

[...]

به من رسید مقالی که گر بکوه رسد

ز شوق و ذوق زجای نشست بر خیزد

معانیی ز ظروف حروف افزون تر

که گر از آن بچشد عقل هست برخیزد

اگر بصورت معنی نقاب دور کند

[...]

همیشه نعمت دنیا بسوی آن یا زد

که او جزای بدیها به نیکوی سازد

در آن مقام که اسیبی از کسی رسدش

در آن بکوشد کورا بنا بنوا زد

از آن ، درخت چنین سایه دار و بارورست

[...]

دل مرا چو سپهر از غمی بپردازد

هم از نخست بسیج دگر غم آغازد

مگر سپهر بدانسته است این معنی

که هیچ گونه مرا عافیت نمی سازد

ز چرخ چون بگریزم؟ که هر دم در حلق

[...]