که ناگهان ز عطایای کردگار غفور

فکند بر سر من سایه قبه از نور

ستاده تافته پرها به هم تمام طیور

برون نموده سر از غرفه‌های جنت حور

نداشت حرمت جدش رسول را منظور

ببرد دست برده به جانب ساطور

از آن زمان که به این امر گشته ای مامور

گذشته بر تو از این کار بس سنین و شهور

دوم کسی که غریبست و از وطن مهجور

ز یار و یاور و اهل دیار باشد دور

به بزم عام طلب کرد آن لعین غیور

سر برهنه من و اهل بیت را به حضور

ز جن و انس و سباع و هوام و وحش و طیور

پی محاسبه گردند یک به یک محشور

و فور رحمت تو کرده عاصیان مغرور

که گشته از ره توفیق نیکنامی دور

بر آر حاجت او را تو ای خدای غفور

رضا مباش که این آرزو برد در گور

بگفت چیست بشارانتت از خدای غفور

بگو به من که شود بلکه دل ز غم مسرور

دو چیز را به امانت گذاشت آن سرور

کتاب و عترت خود را به گفته داور

که زینهار مشو خالدا به خود مغرور

مکن اراده به امری که کردمت مامور

گرفت بر دل بی‌طاقتش هم و غم زور

که اوفتاد ز پا و ز درد شد رنجور

خط غبار تو بر روی چون تجلی طور

به درس عشق تو تفسیر کرده آیه نور

خراب کرد غم عشق خانه تن من

دل خراب من از این خرابه شد معمور

خرابه تن من بود دار غم آباد

[...]

آتش است و قیامت شمار «سوپرم ژور»

ویزاژ، چهره پومن، شش ثقیل باشد لور

فیور تب بود و زیر سو و بالا سور

اس استخوان و نقاهت مل و زکی دان پور

شد آکلاد تعاتق مصافحت بن ژور

چو منتر ساعت و آمپش ز خویش کردن دور

چو شاه بنند دل در جهان به رَشفِ ثُغُور

چگونه یارد بستن کمر به حفظِ ثُغور

چو شه که جانِ جهانست رنجِ خویش گُزید

دگر نگردد جانِ جهانیان رنجور

اگر نباشد رایِ بلندِ شه معمار

[...]

ازین سپس من و کنجی و دلبری چون حور

دگر بس است مرا صحبت هپور و چپور

تو باشی و من و من باشم و تو شیشه می

کمانچه باشد و نی تار و تنبک و تنبور

به می مصالحه کردیم چشمه کوثر

[...]

چو توپ بست محمدعلی شَهِ منفور

به کاخ مجلس و رو گشت ملتی مقهور

به شهر کرمان آن مرده‌شوی بد مأمور

بسی ز ملتیان زنده زنده کرد به گور