که باد تا ابد از فر ایزد دادار

ملک جوان و جهان را به بختش استظهار

جمال هستی و روح وجود و جوهر جود

جهان شوکت و دریای مجد و کوه وقار

کمال قدرت و تمثال عقل و جوهر فیض

[...]

ز شاهدی که بود رویش از نگار نگار

بخواه باده و بر یاد میگسار گسار

گرم هزار ملامت‌ کند حسود چه سود

کنون که بسته ز خون دلم نگار نگار

دلم‌گرفته ز جور زمانه ای همدم

[...]

مگر به خنده درآیی وگرنه هیبت تو

زبان عارف و عامی ببندد از گفتار

من از کلام تو گویم سخن چنان که قمر

ز آفتاب فلک عاریت کند انوار

هزار چون تو و من مانده محو طلعت یار

بهانه ای است بهار از برای بانگ هزار

هزار مرحله مردم فکند از ره عقل

مرا فتاد به سامان عشق تا سر و کار

نشاط و کیف مرا چشم غمزه زن کافی است

[...]

رفیق خوب به است از برادر وفرزند

اگر به دست تو آید چوجان عزیزش دار

که این متاع به زور وبه زر به جد وبه جهد

به کس نصیب نگردد به هیچ شهر و دیار

امید راستی از چرخ کجمدار مدار

به راستان بود از کین به کجرویش مدار

به کینه بسته کمر از مجرّه تنگ همی

پی شکستن دلها جریست این جرّار

نمی توان به زمین پای را نهاد از بیم

[...]

شها تو ماهی و مهرت به دل گرفته قرار

به بندگیّ تو دارم من از ازل اقرار

تویی که ماه بنی هاشمت همی خوانند

در آسمان نکویی و در سپهر وقار

تو آفتاب حجازی و ماه کنعانت

[...]

سمند کین چو بتازی به رزم حیدروار

زمین به چرخ برین برشود بسان غبار

تو مظهری اسدالله را، به عرصه ی جنگ

بسی چو مرحب و عمرت بود کمینه شکار

تو شبل شیر خدایی ز صولتت گرگان

[...]

نوید مقدم دلدار داد، باز بهار

جهان پیر، جوان شد زوجد دیگر بار

بهار آمد و بهر نثار مقدم آن

به باغ و زاغ زکف کشت، ابر لؤلؤ بار

صبا مسیح نفس گشت و شاخ موسی دست

[...]

کنون که عهد ربیع است و روزگار بهار

مرا دلی است به رنج اندر از تغابن یار

بهار پار نبردیم لذت ای همدم

مگر بریم هم امسال لذتی ز بهار

بهار پار مرا بود سیمبر ترکی

[...]

سحر ز بانگ خروش خروس خوش گفتار

شدم ز مستی خواب شبانگهی بیدار

وضو گرفتم و کردم ادا فریضه صبح

نشستم از پی تعقیب و خواندن اذکار

هنوز نیمی ناخوانده از دعای صباح

[...]

هزار شکر که شد ختم این خجسته کتاب

به عون خالق و جبار و قادر قهار

اگر چه شیوهٔ من نظم و مدح و مرثیه بود

مرا به نظم غزل کرد دوستی ناچار

به غیر مدح رسول و ائمه و اطهار

[...]

نکرد درد دل خویش را تمام اظهار

که آن سلاله زهرا ز خواب شد بیدار

به او گفت یزید آن ستم گر غدار

که طفل را نبود عقل و دانش بسیار

به دست خویش تو سرپوش را بنه به کنار

ز عارض پدر ای همه! توشه ای بردار

ز بانگ گریهٔ اهل حرم، در آن شب تار

ز خواب دیدهٔ این چرخ پیر شد بیدار

د تو این تن خاکی برهگذار گذار

از این عجوزه شوهر کش الفرار فرار

هزار چون من و تو این ستمگر بی‌باک

نموده است به شمشیر جان شکار شکار

کناره جوی شو از آفت سپهر ز مهر

[...]

به آن طریق چه آن بی‌کسان بی‌غمخوار

میان شام گذشتند از سر بازار

صدا بر آر پی امتحان که ای بندار

چو سر ز قبر برآرد نمای استفسار

کسی که کرده ولایش حمایت کفار

ببین چه دید حسینش ز فرقه اشرار