اگر زروی نگارین تو پرده برداری

در این دیار دل و دین بجای نگذاری

دلی نشد که ندیده زچشمت آزاری

بلی زترک نیاید بجز ستمکاری

ستان بکف زچه صف برزده است مژگانت

[...]

بتا ز دست ببردی دلم به طراری

ولی دریغ که ننمودیش پرستاری

به‌ دلربایی و شوخی و صیدکردن خلق

مسلمیّ و نداری همی وفاداری

به گاه عرض ادب همچنان ادیب ترا

[...]

نبود و نیست ترا جز جفای من کاری

ز حسن خویش چه دیگر برای من داری

گلم نبود تمنا از آن دریغ خورم

که نیست بهره ازین گلشنم به جز خواری

هنوزم از تو مداوا نگشته درد نخست

[...]

فغان که یار ندارد به ما سر یاری

مگر کندمددی فضل حضرت باری

سفیدگشت مرا موی در سیه بختی

امان ز گردش گردون و چرخ ز نگاری

از آن زمان که ز من گشته یار من بیزار

[...]

خدا نکرده مگر، زخم کاریی داری

که این زمان پدرت را، نمی کنی یاری

بدان رسید که از درد بی‌مدد کاری

نهان شدم به تعب زیر بته خاری

به جوش آورد از فرط ناله و زاری

پی محاکمه دریای قهر قهاری

چو آب مضمضه را کرد از دهان جاری

نمود آب سرایت ببوته خاری

به گریه جن و بشر ساختند از او یاری

ز سم اسب مخالف سرشک شد جاری

تو با لب نمکین از چه قند گفتاری

بگو یکی زنمک، قند چون همی باری

تو شکرین لب و شیرین سخن، هزار افسوس

که تندخوی و ترش روی و تلخ گفتاری

تو ماه روی و سمن بوی و مشک مو، صد حیف

[...]

به بندگان نکنی لطف چون تو از یاری

چگونه لطف خداوند را طمع داری

به بنده لطف کن و لطف حق طلب ورنه

مجوی حاصل اگر دانه ئی نمی کاری

طمع مدار که غیری تو را شود غمخوار

[...]

مرا که نیست چو من در قفس گرفتاری

بود که مرغ حزینی به طرف گلزاری

رهاندم ز غم از سوز ناله زاری

ز بخت خفته ملولم بود که بیداری

عوض نکردم، آیین خویشتن باری

ز بس نمودم، در عزم خویش پاداری

شبانه عاقبت آن مرده‌شوی ادباری

برون نمود ز کرمان مرا به صد خواری

شد این سخن به دل من چو خنجرِ کاری

برای اینکه پس از آن همه فداکاری

روا نبود، کنم فکر کار بازاری

چه خواستم من ازین انقلاب ادباری